بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از شاگردان شیوانا به سرووضع خود فراوان می رسید و هر وقت موضوع کمک به مردم دهکده و یا مشارکت در انجام کاری دسته جمعی مطرح می شد ، شیوانا این شاگرد شیک پوش و خوش سرولباس را از شرکت در جمع معاف می کرد و کاری درون مدرسه به او می سپرد. سرانجام روزی طاقت شاگرد طاق شد و با خشم نزد استاد رفت و از او پرسید:” ظاهرا شما در سروضع و لباس پوشیدن و آرایش من چیزی نامناسب می بینید که مرا از شرکت در جمع خلاص می کنید. شما بگوئید من چه لباسی بپوشم که لیاقت شرکت در مشارکت های جمعی مدرسه را داشته باشم!؟
شیوانا تبسمی کرد و گفت:” لباسی بپوش که دیده نشوی و آرایشی کن که خودت باشی
شاگرد گیج و سردرگم به خانه رفت و لباسی کهنه و زهوار دررفته به تن کرد و  سرو تن به خاک آلوده به مدرسه آمد. وقتی وارد کلاس شد همه شاگردان با تعجب به سمت او خیره شدند و مات و مبهوت به او زل زدند. شیوانا دوباره تبسمی کرد و گفت:” ببین همه تو را دیدند. و برایشان غریب جلوه کردی ! برگرد و لباسی بپوش که بقیه تو را نبینند و آرایشی داشته باش که خودت را نشان دهد
شاگرد به منزل برگشت و لباسی معمولی به تن کرد و مانند بقیه مردم عادی ده خود را آراست. وقتی او دوباره وارد کلاس شد همه او را مانند یکی از افراد عادی در جمع خود پذیرفتند و بدون خیره شدن به او به کار خود ادامه دادند. شیوانا با لبخند گفت:” ببین دوست من! اگر مانند مردم عادی لباس بپوشی ، درجمع تابلو نمی شوی و نگاه مردم بی جهت به سمت تو قفل نمی شود و تو از این بابت دچار عذاب نمی شوی.وقتی هم که آرایش غیر عادی نمی کنی ، باز مردم خود واقعی تو را مثل بقیه می پذیرند و با تو صمیمی می شوند. من دوست ندارم بچه های مدرسه شیوانا وقتی برای یک کار مشارکتی به جایی می روند بقیه با نگاه های آزاردهنده و تمسخر آمیز به آنها خیره شوندو وادارشان کنند که انزوا و گوشه گیری پیشه کنند. از امروز دیگر تو مشکلی نداری و می توانی در هر کار جمعی مانند بقیه شرکت کنی